Mijn Opa was schoenmaker met een schoenwinkel in Brabant.

Mijn vader was ook schoenmaker met een schoenenwinkel en een oom had twee schoenenwinkels.

Toen ik op zeventienjarige leeftijd niet meer kon leren op school heb ik een oude kennis,

die ooit voor m'n vader werkte, opgezocht (hij werkte toen in een hele mooie hakkenbar met hele mooie dure ronde ramen in de pui op de Anegang in Haarlem, van de familie Kerkhof uit Breezand) en vertelde hem m'n toestand van op school en thuis, (m'n ouders lagen in scheiding met alle advocaatsperikelen) en hij had meteen al een beetje door dat school niets meer voor me was en hij bood me aan om meneer Kerkhof te bellen en hem om een werkplek te vragen.

Vroeger op de lagere school als we niet buiten konden spelen vanwege de regen dan ging ik naar de schoenmakerij in de Slijkstraat en poetste wat schoenen en keek hoe de schoenen gemaakt werden dus ik wist eigenlijk al op jonge leeftijd hoe het ging.

Meneer Kerkhof nam me meteen aan. Ik heb daar een hele leuke tijd gehad. Ook moest ik vaak naar de Generaal Cronjestraat om daar te helpen in een schoenmakerij van meneer Kerkhof. Op het Marsmanplein heb ik een weekje alleen gestaan om in te vallen voor meneer Willemsen, vakantie.

Ik begon de schoenmakersopleiding in Den Bosch om m'n vakdiploma te halen.

Na een jaar of zo kreeg ik een aanbieding om in Amstelveen een schoenmakerijtje te runnen en heb dat aangenomen. Militaire dienst kwam ertussen en een lieve vrouw uit Amerika.

Levensbepalende weken waren dat voor mij.

Ik heb toen een kamer bij een hospita naast het stadhuis in Weesp aangeboden gekregen van de tweede vrouw van m'n vader (m'n moeder vond die lieve even jonge amerikaanse vrouw als haar voor mij maar niks).

Voor m'n werk heb ik toen een advertentie in het schoenmakersvakblad laten zetten.

Mr. Minit in de Maxis in Muiden wilden me hebben. Ik erheen voor een gesprek met de rayonchef ook om me een beeld van dat bedrijf te kunnen vormen.

Ik had niet de intentie om voor die schilders te werken, alleen het te verwerken materiaal was al nou niet echt van superieure kwaliteit,

terwijl ze wel superieure prijzen vroegen, ja m'n provisie moest toch ergens vandaan komen.

s'Avonds belde de vrouw van de rayonschef me met de vraag of ik niet toch bij mr.Minit wilde werken want ik had toch geen werk?

Haar man snapte er niks van, maar ik antwoorde dat ik heus wel in de schoenmakerij wereld aan de bak zou komen.

De hakkenbar firma "Hakky" reageerde ook en ik werkte ruim vier weken op de hoek Kalverstraat Spui in Amsterdam.

M'n chef waarschuwde me al een beetje dat ze het daar alles op de "Hakky" manier deden.

Ik heb daar gezien hoe je veel omzet kon maken met rotzooi.Daar draaide echt alles alleen maar om de klant zoveel mogelijk te laten betalen

en dan zo snel mogelijk weer de winkel uit te krijgen zodat er weer een nieuwe klant naar binnen kon.

Of de lijm wel helemaal goed gedroogd was voor het persen van de zolen maakte niets uit want het mocht allemaal niet te lang duren.

Ook werden de zolen vaak gespijkert zodat ze niet meteen los lieten maar het liefst later zodat de kans groot was dat ie niet meteen kwam klagen.Duizende nieuwe poteniele klanten lopen door de Kalverstraat dus we moesten de klanten zo snel als mogelijk weer naar buiten zien te krijgen voor de volgende nieuwe.

Ik schoot vaak in de lach want vaak  wist je gewoon dat de klant de volgende dag met losse zolen en of hakken liep.

Hopelijk al heel ver weg zodat het niet de moeite was om te komen klagen.

Ik werd na wat weken dus ontslagen (ik was waarschijnlijk te eerlijk) en ene Meneer Den Ouden reageerde later ook op de advertentie en zodoende werkte ik dus ruim drie jaar lang tegenover de Hema in een snelschoenmakerij Utrechtsestraat 17 in Amersfoort.

Daarvoor hab ik ook wat daagjes Bas Feenstra vervangen in z'n hakkenbarretje "Basshoe" in Amsterdam voor als ie weer naar

Engeland ging of zo met z'n engelse sportwagentje. Auto's waren z'n hobby.

Ik heb m'n schoenmakersvakdiploma gehaald met de cijfers 9,8,9,8  voor de vier pratijkreparatieschoenen.

Toen meneer Den Ouden me probeerde te ontslaan (hij wilde de tent verkopen) heb ik o.a. de zoon van m'n oude baas in Haarlem gebeld om werk en hij wist dat meneer Post in Hilversum een schoenmaker zocht om een winkeltje alleen te runnen in Hilversum.

Its a small world afterall maar dat schoenmakerswereldje is echt heel klein.

Afspraak met hem gemaakt in Amersfoort. Meneer Den Ouden hoefde niet meer een ontslagvergunning aan te vragen via zijn advocaat want ik nam dus zelf ontslag.

Toen ik na m'n eerste week in Hilversum constateerde dat meneer Post zich niet aan de afspraken hield belde ik hem 's-middags tijdens m'n werk in Hilversum op om m'n beklag te doen.

Ik moest het wat ruimer zien, wat ik dus niet van plan was en zei hem dat ik m'n jas aan zou doen en naar huis ging en dat ie het kon bekijken maar mij zou die niet meer zien. (over ruimer zien gesproken).

Ik m'n jas an lichten uit en wilde naar buiten richting het station voor de trein naar huis, gaat de telefoon, of ik alsjeblieft wou blijven en dat alles toch volgens onze afspraak zou gaan.

Ja mensen als ik dus wat sneller de deur had dichtgedaan dan was m'n leven echt wel anders verlopen dan daar in de Leeuwenstraat, mischien was ik wel eerder postbode geworden dan nu pas na die 22 jaren.

In de eerste 5 jaren had ik het ontzettend druk, zo erg zelfs dat ik van plan was om dinsdags dicht te gaan zodat ik maar 4 dagen per week hoefde te werken maar toen werd de Leeuwenstraat een autoluwe wandelpromenade en stortte de omzet met 50% in.

In plaats van Dinsdags dicht te gaan moest ik s'Maandagsmiddags ook open om genoeg centjes te verdienen.

Dat heb ik dus tot 2009 gedaan maar het was de laatste paar jaren niet meer echt rendabel, de machine was op en moest vervangen worden en de winkel op zich moest eigenlijk na al die jaren ook es vernieuwt worden.

Die investering vond ik het niet meer waard en de huur ging ook elk jaar verder omhoog.

Tijd om ermee op te houden.

Koninginnedag 2012,

Mooi weer! Met Nath en Cookie fiets ik via Ned Den Berg en Kortehoef naar Hilversum.

Op een terrasje in de zon met een lekker biertje en een oranjebitter komt er een mevrouw naar me toe en vraagt:

"Bent U niet die bekende hele goede schoenmaker van Hilversum die er niet meer is?"
Toch wel leuk dat men me na drie jaar nog niet vergeten is.

Zaken/dingen die ik niet de moeite vond om te vermelden c.q.Uw kostbare tijd mee te verspillen heb ik maar weggelaten.

Nu ben ik veel al vergeten maar als ik wat meer tijd heb in de toekomst dan vul ik m'n levensloop aan met meer smeuerige details en ingevingen die me hopelijk te binnen schieten voordat mnr/mevr. Alzheimer "hallo" komt zeggen.

Kom gerust weer es terug op deze site om nog meer over mij te lezen.

de hoofdsite: http://hankyswebsite.nl/

 Henk Basemans.